Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης δεν πανηγύρισε απλώς ένα γκολ στο ντέρμπι του Κοροίβου με το Άλογο Μαλεβιζίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Για εκείνον, αυτή η στιγμή είχε άλλο βάρος. Με το που είδε τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα, σήκωσε το βλέμμα ψηλά και άφησε το συναίσθημα να τον οδηγήσει εκεί που έπρεπε: στη γιαγιά του, που δεν είναι πια εδώ, αλλά παραμένει ο σημαντικότερος άνθρωπος στη διαδρομή του στο ποδόσφαιρο.
Ο νεαρός ποδοσφαιριστής εξήγησε πως το γκολ αυτό είχε έναν και μοναδικό προορισμό. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, τότε που έπαιζε μπάλα με τον θείο του και η γιαγιά του παρακολουθούσε με καμάρι κάθε του βήμα, πιστεύοντας βαθιά μέσα της πως μια μέρα θα ξεχωρίσει. Του το έλεγε με εκείνη τη σιγουριά που μόνο οι γιαγιάδες έχουν, με εκείνη τη ζεστασιά που γίνεται προφητεία και τελικά τον σημάδεψε.
Όταν λοιπόν πέρασε όσους βρήκε μπροστά του και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, το μυαλό του πήγε σε εκείνη. Σε έναν άνθρωπο που τον πίστεψε πριν απ’ όλους και που σήμερα θα ήταν περήφανη βλέποντάς τον να δικαιώνει τα λόγια της. Δεν το έκανε για εντύπωση, αλλά από καρδιάς, σαν μια μικρή υπόσχεση ότι συνεχίζει και θα συνεχίσει να παλεύει και για εκείνη.
Ήταν μια μικρή, προσωπική στιγμή μέσα στο ποδόσφαιρο, αλλά από αυτές που κάνουν το άθλημα πιο ανθρώπινο, πιο αληθινό. Μια στιγμή που θύμισε πως πίσω από κάθε γκολ, υπάρχει πάντα μια ιστορία. Και αυτή ήταν του Κωνσταντίνου.
