Κατάθεση ψυχής έκανε ο Γιάννης Νικολιδάκης στο GRANDSPORT μετά την παραίτησή του από τη Φαιστό, εξηγώντας αναλυτικά τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ο έμπειρος τεχνικός, που συνέδεσε το όνομά του με την πορεία της ομάδας τα τελευταία χρόνια, τόνισε πως η στάση των διαιτητών και η συνεχιζόμενη απογοήτευση τον έκαναν να αποχωρήσει, ώστε –όπως χαρακτηριστικά είπε– να μπορέσει να ηρεμήσει.
Στην αρχική του τοποθέτηση, ανέφερε: «Δύο χρονιές στις τελικές φάσεις του Youth, η ομάδα να πρωταγωνιστεί, ένα συμβούλιο που είναι παράδειγμα προς όλους και να έχουμε κάθε εβδομάδα το ίδιο έργο. Από ένα σημείο και μετά χαλάς την ψυχολογία σου, δηλαδή είσαι χάλια σε πράγματα που δεν ευθύνεσαι.
Είπαμε, άντε φέτος μπορεί κάτι να αλλάξει, αλλά συνεχίζεται και με χειρότερο ρυθμό από τα προηγούμενα χρόνια. Ό,τι χειρότερο έχω δει είναι αυτοί οι άνθρωποι, σε συμπεριφορά, να προκαλούνε επειδή φορούν μια στολή.
Αυτό με έχει κουράσει προσωπικά και ψυχολογικά και αυτός είναι ο λόγος που θέλω να ηρεμήσω. Δεν μπορώ πια με αυτούς τους ανθρώπους, δεν με ευχαριστεί πια αυτό το κομμάτι».
Ο ίδιος μίλησε με πικρία για τα γεγονότα που τον οδήγησαν στην απόφαση: «Για ποιο λόγο να είμαι σε έναν χώρο που χωρίς δική μου ευθύνη χαλιέμαι; Αυτό από πέρυσι ήθελα να το κάνω.
Ο συγκεκριμένος που έπαιξε χθες, ήταν ο ίδιος που είχε σφυρίξει πέρυσι το εκτός έδρας παιχνίδι με τη Χαραυγή. Εκεί δεν έδειξε κόκκινες. Εδώ ήρθε να μας βγάλει τις κόκκινες κάρτες, να κάνει τον νταή, να προκαλεί. Πέναλτι με τον ΠΟΑ Β΄ που δεν δόθηκε, δύο offside στο πρώτο παιχνίδι. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω…».
Δεν παρέλειψε να σταθεί και σε μια προσωπική στιγμή: «Στο παιχνίδι με τον ΠΟΑ Β΄ ήρθε ένας άνθρωπος, με αγκάλιασε και μου είπε: “Γιάννη, έπαιξα τότε το ’89-90 στο Τυμπάκι, έγινε μια φασαρία και με έσωσες”.
Αυτά μένουν στο ποδόσφαιρο για μένα. Να έχω φίλους. Και πράγματι, παντού όπου πάω έχω φίλους. Σαν ποδοσφαιριστής έσπασα χέρια, τραυματίστηκα, αλλά κράτησα μόνο φιλίες. Πώς γίνεται να μην έχω έναν διαιτητή φίλο;».
Παράλληλα, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για το επίπεδο της διαιτησίας: «Στην τελευταία συνάντηση της Youth, ο κ. Φουκάκης είπε πως έχουμε 26 διαιτητές όλους κι όλους. Αυτοί είναι. Και πρέπει να τους αποδεχτούμε είτε ξέρουν είτε δεν ξέρουν. Εγώ προσωπικά δεν το δέχομαι.
Είμαι με τις Ακαδημίες 30 χρόνια. Μου αρέσει να δημιουργούμε, να εξελίσσουμε χαρακτήρες, ταλέντο. Χωρίς διαιτητές, χωρίς τίποτα. Τα παιδιά παίζουν, τελειώνει το παιχνίδι και έχεις μια χαρά μέσα σου. Αυτό τώρα δεν το νιώθω πια».
Επίσης, εξέφρασε την αγανάκτησή του για συγκεκριμένα περιστατικά: «Πήγε ο διαιτητής και φώναξε αστυνομία, χωρίς να υπάρχει κανένας στο γήπεδο. Αυτά δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ πια να είμαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Και φτάνω στο σημείο να μην κοιμάμαι καλά. Για ποιο λόγο να χάσω εγώ τον ύπνο μου;».
Ο Γιάννης Νικολιδάκης στάθηκε και στη φιλοσοφία που ακολούθησε με τη Φαιστό: «Είχαμε ένα project. Να βγάλουμε παιδιά, να στελεχωθεί η μεγάλη ομάδα με αυτά, μαζί με τους έμπειρους ποδοσφαιριστές. Όταν όμως η Φαιστός άρχισε να ανεβαίνει ψηλά στις βαθμολογίες, είδαμε πράγματα και θαύματα… Κατάλαβα πως δεν υπάρχει γιατρειά.
Δεν μπορώ να χάνω τον ύπνο μου, δεν μπορώ να χαλιέμαι άλλο. Έχουμε 100-110 παιδιά στις Ακαδημίες και θα ασχοληθώ με αυτά».
Κλείνοντας, επεσήμανε: «Οι διαιτητές πρέπει να κερδίζουν τον σεβασμό, όχι να τον απαιτούν με τις κόκκινες.
Η ζωή συνεχίζεται. Να είναι καλά κι αυτοί κι εμείς. Αλλά εγώ αποχωρώ. Θέλω να ηρεμήσω, δεν μπορώ πια με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να είμαι σε ένα μέρος που δεν νιώθω καλά».
