Ο πρόεδρος του ΟΦ Αρκαλοχωρίου, Ζαχαρίας Δερμιτζάκης, μιλά στο GRANDSPORT για την αναγέννηση της ιστορικής ομάδας, τις ακαδημίες, την αγωνιστική πορεία και το όραμα για το μέλλον, με φόντο τα 65 χρόνια ιστορίας του συλλόγου.
Ο Ζαχαρίας Δερμιτζάκης, πρόεδρος του ΟΦΑ, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, περιγράφοντας το ταξίδι της ομάδας από την επανεκκίνηση το 2023 μέχρι τη σημερινή της θέση στην Α2 ΕΠΣΗ. Μετά από μια δύσκολη περίοδο, που περιλάμβανε τον σεισμό και την απουσία από τα πρωταθλήματα, ο ΟΦΑ επέστρεψε δυναμικά, χτίζοντας πάνω σε νέες βάσεις.
Ο ισχυρός άντρας των «πράσινων» τόνισε τη σημασία των ακαδημιών, με στόχο τη δημιουργία γηγενών παικτών και μιας υγιούς, βιώσιμης ομάδας που εκπροσωπεί το Αρκαλοχώρι.
Αναφέρθηκε στην περσινή επιτυχία της ανόδου από τη Β’ κατηγορία, τη φετινή ανταγωνιστική πορεία στην Α2, αλλά και τις προκλήσεις, όπως τα άσχημα αποτελέσματα του Δεκεμβρίου, που δεν κλόνισαν το πλάνο. Με έμφαση στην οικονομική εξυγίανση και την κοινοτική στήριξη, ο πρόεδρος κάλεσε νέους Αρκαλοχωρίτες να ενταχθούν στο διοικητικό συμβούλιο, ενόψει των καλοκαιρινών εκλογών, για να συνεχιστεί η ανοδική πορεία.
Παράλληλα, αποκάλυψε σχέδια για εκδηλώσεις το 2025, που θα γιορτάσουν τα 65 χρόνια του ΟΦΑ, συνδυάζοντας την ιστορία με το μέλλον.
«Θέλουμε μια ομάδα στην Α1, με γεμάτες ακαδημίες και γηγενείς παίκτες», δήλωσε, βλέποντας τον ΟΦΑ ως «ποδοσφαιρομάνα» ενόψει της ανάπτυξης της περιοχής με το νέο αεροδρόμιο.
Πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία, πώς ενεργοποιηθήκατε ξανά για να κατέβει η ομάδα στα πρωταθλήματα;
«Tο καλοκαίρι του 2023 κάναμε γενική συνέλευση, όπου αυτό που συζητήθηκε ήταν να βρεθούν νέοι άνθρωποι, να βρεθούν νέα πρόσωπα να αναλάβουν την ομάδα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι από τη φουρνιά που ήταν ο Μπάμπης Βολιτάκης, που διετέλεσε 9 χρόνια πρόεδρος, μετά ήταν ο Μανώλης Μεταξάκης, ο οποίος υπηρέτησε 7 χρόνια πρόεδρος. Εντάξει, ήταν περίπου ένας ίδιος κύκλος ανθρώπων, οι οποίοι αναλάμβαναν να συντηρούν και να λειτουργούν την ομάδα.
Οπότε έπρεπε να βρεθεί μία νέα δυναμική ανθρώπων, που να μπορούν να ασχοληθούν με την καθημερινότητα και να εξασφαλίσουν την εκπροσώπηση του Αρκαλοχωρίου στο κομμάτι του ποδοσφαίρου και ειδικά του σωματειακού αθλητισμού.
Και αυτό ήρθε με αφορμή το ότι υπήρχε ήδη η Αναγέννηση, όπου υπήρξε μεγάλο κίνητρο και διαφήμιση που είχαμε μέσω της ομάδας μπάσκετ του χωριού μας. Έτσι αναλαβαμε μία πρωτοβουλία και στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, ώστε να ασχοληθούν και να μπορέσουμε να επιτύχουμε και αυτόν τον σκοπό. Βρέθηκαν αρκετά παιδιά που είπαν ότι ήθελαν να ασχοληθούν, αρκεί να έμπαινα κι εγώ στη διαδικασία να συνεχίσω να ασχολούμαι με την ομάδα, καθώς ασχολούμουν, εξωδιοκητικά, και τα προηγούμενα χρόνια.
Αποδέχτηκα την πρόταση και μπήκαν και όλοι αυτοί που αποτελούμε το διοικητικό συμβούλιο τώρα, είτε διοικητικά είτε εξωδιοικητικά, για να βοηθήσουν. · βάλαμε, όμως, μία ρήτρα σε όλο αυτό. Είπαμε ότι η ομάδα θα πρέπει να χτιστεί πάλι σε νέες βάσεις, οι οποίες να έχουν προοπτική.
Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχε προοπτική η ομάδα να παίζει στην Α1, απλά και μόνο για να λέμε ότι το Αρκαλοχώρι παίζει στην Α1. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να δουλέψουμε τις ακαδημίες μας, να δημιουργήσουμε σωστές νοοτροπίες και παίκτες γηγενείς, παιδιά που να χαίρονται το ποδόσφαιρο και να έχουν ως στόχο να ασχοληθούν, έστω εραστιτεχνικά, με το ποδόσφαιρο, ανάλογα με το ταλέντο του κάθε παιδιού. και την διάθεση του.
Έτσι να μεταλαμπαδεύσουμε την πραγματική αξία, για εμάς τουλάχιστον, του ποδοσφαίρου στην περιοχή. Οπότε, για να γίνει αυτό, δεν μπορούσε να συμβεί σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπως ήταν τότε η Α2· θα έπρεπε να ξεκινήσει από χαμηλότερη κατηγορία. Έτσι, το 2023 κάναμε το εξής: δημιουργήσαμε ένα καινούργιο καταστατικό, σχηματίστηκε το καινούριο διοικητικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν αυτοί που γνωρίζετε, με εμένα επικεφαλής ως πρόεδρο, και έτσι κατεβήκαμε στο πρωτάθλημα της Β’ ΕΠΣΗ.
Πρώτη μας αποστολή ήταν να μαζέψουμε όλους τους Αρκαλοχωρίτες, που ήθελαν να εκπροσωπήσουν την ομάδα στο αγωνιστικό κομμάτι, να επιστρατεύσουμε έναν καλό προπονητή, όπως ήταν ο Στέλιος Ανωγειανάκης, και να ξεκινήσουμε τη δουλειά από την αρχή.
Πήγε πολύ καλά η πρώτη χρονιά αν και πέσαμε πάνω στην παντοδύναμη Χαραυγή βέβαια, πράγμα που, ναι μεν ήταν ένα ωραίο κίνητρο να παίξουμε κάποια ντέρμπι μέσα στη χρονιά, αλλά ταυτόχρονα, αν είχαμε σκοπό στο τέλος της χρονιάς την άνοδο, αυτό μας περιόρισε.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε η πρόταση, αφού τερματίσαμε 2οι την περσινή χρονιά, να παίξουμε στην Α2. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ· ουσιαστικά ο σχεδιασμός μας, ο αγωνιστικός, τουλάχιστον για τη μεγάλη ομάδα, ήταν αυτός. Θέλαμε, τουλάχιστον τη δεύτερη χρονιά, να παίξουμε στην Α2. Ναι, το θέλαμε. Είχαμε ήδη κάνει μια πολύ καλή αγωνιστική χρονιά και λέγαμε ότι το ρόστερ που είχαμε τότε μπορούσε να ανταποκριθεί και στην Α2. Και μετά, ανάλογα με τα οικονομικά της ομάδας, αποφασίζαμε τι χαρακτήρα θα δίναμε στην παρουσία μας στην Α2.
Οπότε, εφόσον τα οικονομικά δρομολογήθηκαν με σωστό πλάνο, το καλοκαίρι κυνηγήσαμε να φέρουμε έναν προπονητή που να γνωρίζει από ακαδημίες, να είναι νέος και να έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να αναγνωριστεί μέσω εμάς κι εμείς να εξελιχθούμε μέσω αυτού.
Εν συνεχεία, είδαμε ότι μπορούμε να πάρουμε δύο, τρεις, τέσσερις προσθήκες ποδοσφαιριστών για να πλαισιώσουν την προσπάθειά μας στην Α2.
Το προφίλ που μας ταίριαζε στα δεδομένα της φετινής χρονιάς ήταν ο Κώστας Γιαννακίδης. Ένας προπονητής, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, κάτοχος διπλώματος UEFA Α, με εμπειρία από ακαδημίες, από την ακαδημία του Ερασιτέχνη ΟΦΗ, κάτι που μας βοηθούσε στον στόχο μας.
Ο στόχος μας ήταν να αναδείξουμε τις ακαδημίες μας, να δώσουμε στα παιδιά κίνητρο με μια αξιόλογη ομάδα ως πρότυπο και σε βάθος διετίας-τριετίας, να έχουμε νέους παίκτες που θα έχουν εξελιχθεί από τις μικρές ομάδες. Αυτή ήταν η βάση μας.
Επίσης, πλαισιώσαμε το τεχνικό τιμ της ομάδας με έμπειρους ποδοσφαιριστές, που θέλαμε να εξελίξουμε στο προπονητικό κομμάτι, όπως ο Γιάννης Λουλάκης και ο Δημήτρης Δαγκωνάκης. Υπήρχε ήδη εδώ και χρόνια στην ακαδημία μας ένας από τους παίκτες που τίμησε πολλά χρόνια τη φανέλα του ΟΦΑ και ήταν πάντα κοντά της, ο Μήνας Σαϊτάκης.
Με τον τρόπο αυτό είχαμε ένα τεχνικό τιμ με τον Κώστα Γιαννακίδη, υπεύθυνο ακαδημιών και προπονητή της μεγάλης ομάδας, τον Μηνά Σαϊτάκη βοηθό προπονητή, που γνώριζε ανθρώπους και καταστάσεις καθώς και τα παιδιά της ακαδημίας, τον Γιάννη Λουλάκη και τον Δημήτρη Δαγκωνάκη. Επίσης, ήρθε ως μεταγραφή από την Αθήνα, ο Μάνος Κουκουλιτάκης, που έχει ξαναδουλέψει σε ακαδημίες στην Αττική.
Τα αποτελέσματα φάνηκαν άμεσα, καθώς από τα 55 παιδιά έχουμε φτάσει τα 100. Πλέον έχουμε και γυναικείο τμήμα με την Ελένη Σαρόγλου, πράγμα που μας γεμίζει αισιοδοξία, γιατί ο ΟΦΑ ξαναφτιάχνεται στις σωστές βάσεις».
Πόσο δύσκολο ήταν να ξεκινήσετε αρχικά, μετά τους σεισμούς που όλοι θυμόμαστε στο Αρκαλοχώρι, που ταλαιπώρησαν την περιοχή, και να ενεργοποιηθεί ξανά η περιοχή και οι άνθρωποι της ομάδας, νέοι άνθρωποι που μπήκαν στο ποδόσφαιρο; Πόσο δύσκολο ήταν να ενεργοποιηθούν όλοι αυτοί και εσύ προσωπικά να ηγηθείς;
«Κοίταξε, δεν ήταν εύκολο, γιατί η χρονιά του σεισμού μας βρήκε στην Α1. Τότε, με προπονητή τον Δημήτρη Κόκκινο, που έκανε πραγματικά τρομερή υπομονή εκείνη τη χρονιά. Έγινε ο σεισμός, υπήρξε ένα μεγάλο κενό στην οικονομία και την επιχειρηματικότητα του Αρκαλοχωρίου, πράγμα που σημαίνει ότι περάσαμε πολύ δύσκολα καθώς είναι κοινό μυστικό ότι για να διατηρήσεις μια ομάδα στην Α1 κατηγορία χρειάζονται αρκετά χρήματα.Έτσι να δώσουμε την πραγματική αξία, για εμάς τουλάχιστον, του ποδοσφαίρου στην περιοχή. Οπότε, για να γίνει αυτό, δεν μπορούσε να συμβεί σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπως ήταν τότε η Α2· θα έπρεπε να ξεκινήσει από χαμηλότερη κατηγορία. Έτσι, το 2023 κάναμε το εξής: Η ομάδα, επειδή είχε πρόβλημα με το παλιό της καταστατικό, δημιούργησε ένα καινούριο καταστατικό. Τώρα είναι η δεύτερη χρονιά εκλογών, σχηματίστηκε το καινούριο διοικητικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν αυτοί που γνωρίζετε, με εμένα επικεφαλής ως πρόεδρο, και έτσι κατεβήκαμε στο πρωτάθλημα της Β’ ΕΠΣΗ.
Το πρώτο που κάναμε ήταν να μαζέψουμε όλους τους Αρκαλοχωρίτες, κατά κύριο λόγο, που ήθελαν να εκπροσωπήσουν την ομάδα στο αγωνιστικό κομμάτι, να επιστρατεύσουμε έναν καλό προπονητή, όπως ήταν ο Στέλιος Ανωγειανάκης, και να ξεκινήσουμε τη δουλειά από την αρχή. Ξεκινήσαμε λοιπόν το 2023 με τον Στέλιο Ανωγειανάκη, μαζί με Αρκαλοχωρίτες ποδοσφαιριστές σε ποσοστό 98-99%, για να εκπροσωπήσουμε το Αρκαλοχώρι. Πήγε πολύ καλά η πρώτη χρονιά, πέσαμε πάνω στην παντοδύναμη Χαραυγή βέβαια, πράγμα που, ναι μεν ήταν ένα ωραίο κίνητρο να παίξουμε κάποια ντέρμπι μέσα στη χρονιά, αλλά ταυτόχρονα, αν είχαμε σκοπό στο τέλος της χρονιάς την άνοδο, αυτό μας περιόρισε.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε η πρόταση, αφού τερματίσαμε 2οι το 2023, την περσινή δηλαδή χρονιά, να παίξουμε στην Α2. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ· ουσιαστικά ο σχεδιασμός μας, ο αγωνιστικός, τουλάχιστον για τη μεγάλη ομάδα, ήταν αυτός. Θέλαμε, τουλάχιστον τη δεύτερη χρονιά, να παίξουμε στην Α2. Ναι, το θέλαμε. Είχαμε κάνει μια πολύ καλή αγωνιστική χρονιά, αρκετά καλή, και λέγαμε ότι το ρόστερ που είχαμε τότε μπορούσε να ανταποκριθεί και στην Α2. Και μετά, ανάλογα με τα οικονομικά της ομάδας, αποφασίζαμε τι χαρακτήρα θα δίναμε στην παρουσία μας στην Α2.
Οπότε, εφόσον τα οικονομικά πήγαν καλά και δρομολογήθηκαν σε σωστό πλάνο, είδαμε ότι μπορούμε να πάρουμε δύο, τρεις, τέσσερις προσθήκες ποδοσφαιριστών για να πλαισιώσουν την προσπάθειά μας στην Α2. Και μετά, όπου πάει κι όπως πάει. Το βασικό ήταν ότι το καλοκαίρι κυνηγήσαμε να φέρουμε έναν προπονητή που να γνωρίζει από ακαδημίες, να είναι νέος και να έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να αναγνωριστεί μέσω εμάς κι εμείς να εξελιχθούμε μέσω αυτού.
Οπότε, το προφίλ που μας ταίριαζε στα δεδομένα της φετινής χρονιάς ήταν ο Κώστας Γιαννακίδης. Ένας προπονητής, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, κάτοχος διπλώματος UEFA, με εμπειρία από ακαδημίες, από την ακαδημία του Ερασιτέχνη ΟΦΗ, κάτι που μας βοηθούσε στον στόχο μας. Ο στόχος μας ήταν να αναδείξουμε τις ακαδημίες μας, να δώσουμε στα παιδιά κίνητρο με μια αξιόλογη ομάδα ως πρότυπο και, σε βάθος διετίας-τριετίας, να έχουμε νέους παίκτες που θα έχουν εξελιχθεί από τις μικρές ομάδες. Αυτή ήταν η βάση μας.
Δεν παρεκκλίναμε λεπτό από αυτό, οπότε βάλαμε αυτόν τον στόχο. Ξεκινήσαμε με τον Κώστα το καλοκαίρι την προετοιμασία και την ανάπτυξη της ακαδημίας μας. Επίσης, πλαισιώσαμε το τεχνικό τιμ της ομάδας με έμπειρους ποδοσφαιριστές, που θέλουμε να εξελίξουμε στο προπονητικό κομμάτι, όπως ο Γιάννης Λουλάκης και ο Δημήτρης Δαγκωνάκης. Υπήρχε ήδη εδώ και χρόνια στην ακαδημία μας ένας από τους παίκτες που τίμησε πολλά χρόνια τη φανέλα του ΟΦΑ και ήταν πάντα κοντά της, ο Μήνας Σαϊτάκης.
Οπότε, με αυτή την τριάδα, μαζί με τον Κώστα Γιαννακίδη, που θα είχε την επίβλεψη της ακαδημίας για την εξέλιξη των παιδιών και ταυτόχρονα της μεγάλης ομάδας, δώσαμε ένα επιπλέον κίνητρο στον Μηνά Σαϊτάκη. Για να πλαισιώσει το τοπικό στοιχείο με τις γνώσεις του Κώστα, τον προάγαμε σε βοηθό προπονητή. Πλέον, είχαμε ένα τεχνικό τιμ με τον Κώστα Γιαννακίδη, υπεύθυνο ακαδημιών και προπονητή της μεγάλης ομάδας, τον βοηθό προπονητή Μηνά Σαϊτάκη, που γνώριζε ανθρώπους και καταστάσεις, και τα παιδιά που έχουν δουλέψει πολλά χρόνια στην ακαδημία, τον Γιάννη Λουλάκη και τον Δημήτρη Δαγκωνάκη. Επίσης, ήρθε μια μεταγραφή από την Αθήνα, ο Μάνος Κουκουλιτάκης, που έχει ξαναδουλέψει σε ακαδημίες στην Αθήνα.
Χωρίς να έχουμε βλέψεις, απλώς να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Τα αποτελέσματα φάνηκαν άμεσα, καθώς από τα 55 παιδιά έχουμε φτάσει τα 100. Πλέον έχουμε και γυναικείο τμήμα με την Ελένη Σαρόγλου, πράγμα που μας γεμίζει αισιοδοξία, γιατί ο ΟΦΑ ξαναφτιάχνεται στις σωστές βάσεις».
Πόσο δύσκολο ήταν να ξεκινήσετε αρχικά, μετά τους σεισμούς που όλοι θυμόμαστε στο Αρκαλοχώρι, που ταλαιπώρησαν την περιοχή, και να ενεργοποιηθεί ξανά η περιοχή και οι άνθρωποι της ομάδας, νέοι άνθρωποι που μπήκαν στο ποδόσφαιρο; Πόσο δύσκολο ήταν να ενεργοποιηθούν όλοι αυτοί και εσύ προσωπικά να ηγηθείς;
«Κοίταξε, δεν ήταν εύκολο, γιατί η χρονιά του σεισμού μας βρήκε στην Α1. Τότε, με προπονητή τον Δημήτρη Κόκκινο, που έκανε πραγματικά τρομερή υπομονή εκείνη τη χρονιά, φτιάχναμε το στάδιο, το ταρτάν του σταδίου. Έγινε ο σεισμός, υπήρξε ένα μεγάλο κενό στην οικονομία και την επιχειρηματικότητα του Αρκαλοχωρίου, πράγμα που σημαίνει ότι, όπως ξέρεις πολύ καλά, είναι κοινό μυστικό ότι για να διατηρήσεις μια ομάδα στην Α1 κατηγορία χρειάζονται αρκετά χρήματα.
Ήμουν από τους ανθρώπους που πήραν πρωτοβουλίες ώστε η ομάδα να μην χρωστάει στο τέλος της χρονιάς, ας είναι καλά οι επιχειρηματίες που μας βοήθησαν. Κυρίως, εκείνη την περίοδο, οι επιχειρηματίες που μας στήριξαν ήταν εκτός Αρκαλοχωρίου, καθώς δεν μπορούσαμε να βασιστούμε στην τοπική αγορά λόγω του σεισμού.
Μετά τον σεισμό, η αλήθεια είναι ότι αποδεκατιστήκαμε αριθμητικά στην περιοχή, αλλά θέλουμε ο κόσμος να γυρίσει στην επαρχία. Όσο αυτό είναι εφικτό, να έχει παροχές. Και ο κόσμος που ζει σήμερα στο Αρκαλοχώρι να έχει παροχές για τα παιδιά του. Οπότε, το να υπάρχει μια καλή ποδοσφαιρική ακαδημία, με μια ομάδα ανταγωνιστική σε όποιο πρωτάθλημα αγωνίζεται, που να βασίζεται στους δικούς της ποδοσφαιριστές, θεωρώ ότι είναι κάτι όμορφο με μόνο κοινωνικό όφελος.
Ξέρεις πολύ καλά ότι σε κάθε σωματείο ξεκινάμε 20 άτομα και στο τέλος μένουμε πέντε. Δεν με πειράζει αυτό. Είναι προφανές, γιατί, για να ασχοληθείς σήμερα ως παράγοντας σε αθλητικό σωματείο, πρέπει να έχεις κάποια «λόξα», ένα υγιές ψώνιο, ας πούμε, για το συγκεκριμένο αντικείμενο. Και για εμάς, τα παιδιά, τους νεαρούς στο διοικητικό συμβούλιο, μας σώζει η αγάπη που έχουμε για τον τόπο μας.
Στο Αρκαλοχώρι δεν είμαστε μόνο εμείς. Είναι το Διοικητικό Συμβούλιο της Αναγέννησης, η Οργανωτική Επιτροπή του Αθλητικού Συλλόγου Υγείας πολλοί νέοι άνθρωποι που βοηθούν ώστε να λαμβάνονται σημαντικές και δυναμικές δράσεις στην περιοχή».
Νιώθεις μια δικαίωση για όλη αυτή τη σταδιακή, ανοδική πορεία της ομάδας;
«Προφανέστατα, γιατί δεν ήταν μόνο το διοικητικό συμβούλιο. Ακόμα και οι γονείς μπήκαν στη διαδικασία να βοηθήσουν. Δημιουργήσαμε επιτροπή γονέων στην ακαδημία, που διαχειρίζεται θέματα καθημερινότητας. Αυτό είναι πολύ βοηθητικό. Έχουμε ανθρώπους στην ακαδημία εδώ και πολλά χρόνια, όπως η κυρία Λευκή και η κυρία Χριστίνα, που κράτησαν την ακαδημία στα δύσκολα, τα πέτρινα χρόνια του Αρκαλοχωρίου, κάτι που είναι σημαντικό να πούμε.
Οπότε, όλο αυτό είναι μία δικαίωση. Γιατί βλέπουμε που αγαπάμε, να μεγαλώνει, να ισχυροποιείται σε σταθερές βάσεις. Δεν είμαστε, πλέον, από τις ομάδες που πληρώνουν 3.000 και 5.000 μηνιάτικα ποδοσφαιριστών για να συντηρούνται σε μία κατηγορία, χωρίς προοπτική.
Το Αρκαλοχώρι, ο ΟΦΑ, έχει την προοπτική να έχει παιδιά στις ακαδημίες του, να τα δουλεύει, να εξελίσσονται, να έχει μία ομάδα που κατά κύριο λόγο αποτελείται από παιδιά της περιοχής και να είναι ανταγωνιστική. Αυτός είναι πάντα ο στόχος μας. Όσο είμαστε καλά και μας το επιτρέπουν τα οικονομικά μας, αυτό θα το κάνουμε».
Νομίζω αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να είναι μια ομάδα σαν το Αρκαλοχώρι βιώσιμη, γιατί δεν θεωρώ εφικτό σε βάθος χρόνου να στηρίζεται μόνο σε ποδοσφαιριστές από το Ηράκλειο και όχι από το χωριό και τις γύρω περιοχές, καθώς δεν θα μπορεί να το υποστηρίξει σε αυτό το πλάνο.
«Ξέρετε πολύ καλά ότι ένας ποδοσφαιριστής που θα έρθει στο Αρκαλοχώρι θα σκεφτεί σίγουρα τα 30 χιλιόμετρα πηγαινέλα. Αυτό έχει ένα κόστος.
Παρόλο που πλέον η απόσταση με τον καινούριο δρόμο είναι πιο σύντομη, σίγουρα οι ομάδες του Ηρακλείου έχουν το πλεονέκτημα στο να βρουν ποδοσφαιριστές και να ενισχύσουν τη δυναμική τους σε σχέση με το πρωτάθλημα που αγωνίζονται. Τα ακριβά ρόστερ και οι χρονιές, πυροτεχνήματα, χωρίς μέλλον και όραμα δεν χωράνε στο δικό μας κάδρο πλέον».
Σωστά, γιατί βλέπουμε πλέον ότι η ομάδα… Το ζητούμενο είναι να αυτοσυντηρείται και να βγάζει τα δικά της παιδιά, που σε βάθος χρόνου να αγωνίζονται στη μεγάλη ομάδα, η οποία να προσπαθεί για μια καλή πορεία, χωρίς υπερβολές, νομίζω.
Και νομίζω ότι εσάς τους ίδιους τα προηγούμενα χρόνια σας είχε κουράσει λίγο αυτή η διαδικασία στην Α1, να μην μπορείτε να ξεχωρίσετε πέρα από ένα σημείο, να κάνετε μέτριες πορείες, και τώρα δημιουργείτε κάτι πιο υγιές;
«Ναι, εντάξει, αλήθεια είναι αυτό. Πολλά χρόνια κυνηγούσαμε να βγάλουμε το μήνα. Η ομάδα ήταν στην Α1, ήταν ανταγωνιστική αρκετά χρόνια. Ήταν πολύ όμορφη η διαφήμιση για το Αρκαλοχώρι, αλλά ήταν και εξαντλητικό για τους παράγοντες που ασχολούνταν να βρίσκουν μηνιαία τα χρήματα για να ανταποκριθούν, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι αυτά τα χρήματα βγαίνουν επιχειρηματικά από την περιοχή κατά κύριο λόγο.
Οπότε, αυτό έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει. Και μου κάνει εντύπωση που πολλές ομάδες, είτε στην Α1 είτε στην Α2, ξοδεύουν τόσα χρήματα για να λένε ότι είναι απλά ανταγωνιστικές, χωρίς να έχουν έναν δικό τους παίκτη που να έχει βγει από την ακαδημία τους ή να δίνουν βάση στην ακαδημία τους. Το τοπικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από παρουσίες ομάδων, και ειδικά ανταγωνιστικών, αλλά μήπως πρέπει να αλλάξουμε κάποια στιγμή τη φιλοσοφία μας;
Μήπως οι ίδιοι οι παράγοντες χαλάμε την πιάτσα, που λέμε; Μήπως αν βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας, βάλουν και οι ενδιαφερόμενοι ποδοσφαιριστές που πηγαίνουν σε μια ομάδα το ανάλογο νερό; Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με τον σωματειακό αθλητισμό και το βλέπουν βιοποριστικά, είτε είναι ποδοσφαιριστές είτε παράγοντες. Είναι κάτι που ο καθένας το κάνει με το δικό του μεράκι.
Αλλά θεωρώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να συνεργαζόμαστε για να βάλουμε ένα τέλος στην εμπορευματοποίηση του σωματειακού αθλητισμού, στο γόητρο, στον εγωισμό και στο αποτέλεσμα. Εντάξει, δεν λέω ότι κι εμείς είμαστε άγιοι σε όλο αυτό. Κι εμείς θα θέλαμε να έχουμε ανταγωνιστικές πορείες, να είμαστε από αυτούς που παίζουν τον πρώτο ρόλο στις κατηγορίες που αγωνιζόμαστε.
Αλλά να το κάνεις μέχρι ένα μέτρο, μέχρι το εφικτό, που έχει να κάνει με τη δική σου σταθερότητα και δυναμική. Πρώτα χτίζεις αυτά και μετά, αναλογικά, βγαίνεις και παίρνεις πρωτοβουλίες, να φέρνεις ποδοσφαιριστές».
Ακόμα κι έτσι, βλέπουμε ότι το Αρκαλοχώρι πέρσι πήρε τη δεύτερη θέση, την άνοδο στην Α2, και φέτος, σε μια πολύ δύσκολη και ανταγωνιστική κατηγορία, βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος, διεκδικώντας ακόμα και τώρα την άνοδο.
Αν κάτι τέτοιο προκύψει, προφανώς δεν είναι κάτι που είχατε δηλώσει ως στόχο από την αρχή· είχατε πει ότι θέλετε να κάνετε καλή πορεία και όπου καταλήξει. Αν προκύψει κάτι παραπάνω, θα το κυνηγήσετε;
«Πάντα θα κυνηγάμε το κάτι παραπάνω. Απλά ξαναλέω ότι θα το κυνηγάμε μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι μας. Αυτή τη στιγμή η ομάδα βρίσκεται σε μια πολύ καλή χρονική περίοδο: είμαστε τρεις βαθμούς πίσω από τη δεύτερη θέση, έχουμε έναν μήνα παιχνίδια, έχουμε δείξει ότι μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο, έχουμε βάση στην ακαδημία μας, έχουμε μια σχετική οικονομική σταθερότητα.
Έχουμε ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία του Μητρώου. Μάλιστα, πήγα ο ίδιος στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για να ζητήσω διευκρινίσεις, γιατί, όπως ξέρεις, όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Οπότε έχουμε σταθερές βάσεις για να κυνηγήσουμε το παραπάνω.
Όμως, για να υλοποιηθεί αυτό, πρέπει, όπως είπα και πριν, να δούμε πού φτάνει το χέρι μας. Αυτή τη στιγμή, η ομάδα χρειάζεται αναβάθμιση της δυναμικής στο διοικητικό επίπεδο. Δηλαδή, το καλοκαίρι, τον Ιούνιο, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνεται, θα πάμε σε εκλογές.
Εκεί θα αναζητηθεί να ενισχυθεί το διοικητικό συμβούλιο, να έρθουν και άλλα νέα παιδιά που να έχουν τη δυνατότητα να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο της καθημερινότητας ή από τις δουλειές τους στην ομάδα, για να μπορέσουν να συνεισφέρουν, να βοηθήσουν με τις εμπειρίες τους, να δώσουν νέες ιδέες, νέα ώθηση, νέο πνεύμα στην ομάδα, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε και νέους στόχους.
Γιατί ακόμα και αν αυτά τα δύο χρόνια που είμαστε στο διοικητικό συμβούλιο έχουμε καταφέρει να εξυγιάνουμε την ομάδα οικονομικά, να την ανεβάσουμε κατηγορία, να διεκδικούμε μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές ένα καλό πλασάρισμα στη βαθμολογία, στην πρώτη τριάδα, να έχουμε διπλασιάσει τα παιδιά της ακαδημίας, ακόμα και με αυτά τα επιτεύγματα, το νέο διοικητικό συμβούλιο, που θα προκύψει από τις εκλογές αυτού του καλοκαιριού, θα πρέπει να θέσει ακόμα μεγαλύτερους στόχους.
Οι στόχοι αυτοί, για μένα, θα πρέπει να είναι πάλι σε κατεύθυνση που να την δυναμώσει στο μέλλον. Όπως, για παράδειγμα, το να διευρύνει το μητρώο των μελών της, να αυξήσει κι άλλο την Ακαδημία της, ή να ανέβει ακόμη και μία κατηγορία.
Όλα αυτά, όμως, για να μπορέσεις να τα θέσεις ως στόχους, χρειάζεσαι νέα πρόσωπα και ανθρώπους στην καθημερινότητα. Προσωπικά, δεν είμαι ο άνθρωπος που τα παρατάει, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν και οι υπόλοιποι νέοι που ζουν στην περιοχή μου, στο Αρκαλοχώρι, ότι μπορούν κι αυτοί να ασχοληθούν, να έρθουν κοντά στον ΟΦΑ, να φέρουν τις ιδέες τους, να αφιερώσουν χρόνο.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς μας δεν βάζει χρήματα στην τσέπη από όλο αυτό. Το κύριο που κάνουμε είναι να αφιερώνουμε χρόνο, για να μπορέσουμε, ο καθένας στο δικό του μετερίζι, να προάγει κάτι καλύτερο για τον τόπο του. Και για μένα είναι προϋπόθεση, για να συνεχίσω κι εγώ στην ομάδα, να ανανεωθεί το διοικητικό συμβούλιο, να μπουν νέοι άνθρωποι, γιατί και κάποια παιδιά από αυτά που ξεκινήσαμε πριν δύο χρόνια ίσως να έχουν κουραστεί.
Γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι ένα αθλητικό σωματείο έχει καθημερινότητα, όπως και να το κάνουμε. Έχει επίβλεψη στην Ακαδημία, επίβλεψη στη μεγάλη ομάδα, έχει μετακινήσεις, έξοδα, οργανωτικά θέματα που πρέπει να λυθούν, εκδηλώσεις. Δεν είναι ένας σύλλογος που ξυπνάει για να κάνει μία γιορτή το καλοκαίρι και μετά εξαφανίζεται από την καθημερινότητα το χειμώνα.
Οπότε αυτό χρειάζεται, για να λειτουργήσει σωστά, έμψυχο δυναμικό. Θα πρέπει να πολλαπλασιαστούμε σε αυτό το κομμάτι και το βάζω ως προϋπόθεση για να μπορέσω κι εγώ να συνεχίσω. Γιατί δεν είμαστε μια ομάδα που έχει έναν πρόεδρο-παράγοντα ο οποίος βγάζει από την τσέπη του 100 χιλιάρικα και λέει «φέτος θα κάνω ομάδα».
Είμαστε μια ομάδα που έχει παράγοντες που έργο τους είναι να διαχειριστούν τα χρήματα που λαμβάνουν από τους συντοπίτες τους όσο πιο ορθολογικά γίνεται, προκειμένου να επιτελέσει η ομάδα τον σκοπό και τους στόχους της.
Φέτος είχαμε μια καλή οικονομική ευημερία, γι’ αυτό και μπορέσαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Αν πάνε καλά τα γλέντια μας, αν πάνε καλά οι χορηγίες μας και είμαστε φρόνιμοι με τα έξοδα, τότε είμαστε εντάξει.
Βέβαια, Έχουμε ήδη κάνει έναν καλό απολογισμό από τη φετινή χρονιά, που σημαίνει ότι θα αφήσουμε και ένα αποθεματικό ποσό.
Νομίζω ότι είναι οι κατάλληλες συνθήκες τώρα για να αναλάβει ακόμη και ένας νέος επικεφαλής ως πρόεδρος, γιατί πιστεύω ότι αφήνουμε μια πολύ καλή παρακαταθήκη.
Μια ομάδα που ξέρει να δουλεύει την Ακαδημία της, με δυνατό τεχνικό τιμ, ανταγωνιστική από πλευράς ποδοσφαιριστών, υγιή και με αποθεματικό στα ταμεία της. Εγγεγραμμένη στο Μητρώο, πρώτα ο Θεός, μέσα στον επόμενο ενάμιση μήνα.
Οπότε, τι άλλο μπορεί να θέλει κάποιος που έχει βλέψεις ή όρεξη να ασχοληθεί; Τώρα ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή.
Δηλαδή, ακόμη κι εγώ θα κάνω πίσω, αν βρεθεί κάποιος που θέλει να πάρει τα ηνία της ομάδας για καλό. Σίγουρα, όμως, δεν θα το κάνω αβλεπί. Δεν θα εμπιστευτώ ανθρώπους που μπορεί να έρχονται για τη δική τους προβολή και αναγνώριση.
Ξέρεις πολύ καλά ότι ούτε ο προπονητής μας, ούτε εμείς στη διοίκηση, ούτε οι ποδοσφαιριστές μας έχουμε τη νοοτροπία του «θα σε πάρω τηλέφωνο, γράψε μου αυτό το άρθρο, ανέβασέ το στο site, να το κοινοποιήσω στο προφίλ μου και να κάνω like από κάτω στον εαυτό μου». Όχι, αυτό το κάνουν άλλοι, όχι εμείς».
Το νιώθετε ότι αυτή η υγεία που εκπέμπει το Αρκαλοχώρι γυρίζει πίσω;
«Ναι, βέβαια. Υπάρχει μια εξωτερική μαρτυρία, πολύ καλή. Η εικόνα της ομάδας είναι σε καλά επίπεδα. Θέλαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και θα το κυνηγήσουμε.
Η αλήθεια είναι ότι, όπου κι αν πάμε σε εκτός έδρας παιχνίδια, είτε στο Ηράκλειο είτε αλλού, ακούμε θετικά σχόλια.
Για να πάμε λίγο στο αγωνιστικό κομμάτι. Είδαμε τον περασμένο Δεκέμβριο ότι η ομάδα είχε κάποια άσχημα αποτελέσματα, δέχτηκε κάποιες βαριές ήττες που έκαναν εντύπωση. Εσάς σας έκανε ποτέ να αμφιβάλλετε για αυτή τη διαδικασία, για αυτό το πρότζεκτ που έχει χτιστεί, αυτά τα αποτελέσματα;
«Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε ένα μεγάλο σοκ. Ήρθαν δύο συνεχόμενα πολύ δύσκολα αποτελέσματα, και μάλιστα στις συνθήκες που ήρθαν. Το πιο εντυπωσιακό από όλα, και το λέω ως παράδειγμα για να δείτε πώς η ομάδα ξεπέρασε την εσωστρέφεια και την ψυχολογική κατάπτωση από αυτά τα αποτελέσματα, είναι ότι, μετά τα πέντε γκολ που φάγαμε από το Λίντο, η επόμενη προπόνηση είχε 22 άτομα.
Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όσοι ξέρουν από παραγοντικά, που ασχολούνται πολλά χρόνια, ξέρουν ότι όλες οι ομάδες ξεκινούν με 25-28 άτομα στο ρόστερ το καλοκαίρι, αλλά Νοέμβρη, Δεκέμβρη, Γενάρη, βλέπεις 12-13 άτομα στην προπόνηση. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό οφείλεται στη διάθεση, στον προπονητή, στη διοίκηση. Όλα μαζί έχουν επηρεάσει θετικά την ομάδα.
Η ομάδα είχε όλο τον χρόνο 18 με 20 ποδοσφαιριστές στην προπόνηση, ακόμα και στην περίοδο που είχε τα κακά αποτελέσματα τον Δεκέμβριο. Όλοι ενωμένοι προσπαθούσαμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Δεν πιέσαμε ποτέ τους ποδοσφαιριστές σε επίπεδο στόχου ότι πάμε για πρωτάθλημα ή δεύτερη θέση.
Είπαμε ότι θέλουμε να προσπαθήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και να ανταγωνιστούμε όλες τις ομάδες. Αυτό ζήτησαν οι αρχηγοί της ομάδας το καλοκαίρι, όταν βρεθήκαμε.
Οι πιο παλιοί παίκτες του Αρκαλοχωρίου ζήτησαν, για να μείνουν και να συνεχίσουν την επόμενη χρονιά, να κάνουμε την ομάδα ανταγωνιστική, να μπορούν να κοντράρουν όλες τις ομάδες και αυτό κάναμε.
Νομίζω ότι σε όλα τα ματς, ακόμα και τη Χαραυγή, που είναι δίκαια πρωταθλήτρια αυτή τη στιγμή της κατηγορίας και είναι πάρα πολύ καλή ομάδα με τρομερές ψυχές – εγώ τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους – ακόμα και με τη Χαραυγή, τα παιχνίδια μας ήταν ανταγωνιστικά.
Δεν έχει σημασία πόσες φορές πέφτεις κάτω, Σημασία έχει πόσες φορές σηκώνεσαι. Και όταν είναι ξεκάθαρο στο μυαλό των ποδοσφαιριστών, της διοίκησης, του προπονητή ποιος είναι ο στόχος της ομάδας, τα πράγματα είναι πιο εύκολα».
Πάντως, αυτή η ψυχραιμία που έδειξε η διοίκηση, ότι «εντάξει, παιδιά, έγινε μια άσχημη εβδομάδα, συνεχίζουμε όπως έχουμε βάλει έναν συγκεκριμένο στόχο», ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά. Γιατί βλέπουμε τώρα ότι τα πράγματα έχουν γυρίσει, το Αρκαλοχώρι βρίσκεται πολύ ψηλά, είναι πολύ κοντά στις πρώτες θέσεις.
Ξέρουμε πολύ καλά τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις: αλλάζουν προπονητές, αλλάζουν παίκτες, διαλύονται όλα.
Εσείς δεν το σκεφτήκατε, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό σας να αλλάξετε οτιδήποτε;
«Όχι, βέβαια, αφού ο στόχος ήταν καθαρός από την αρχή. Η προοπτική είναι η Ακαδημία. Και παράλληλα με την Ακαδημία, σταθερά βήματα, σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο, να βελτιωνόμαστε. Τώρα, στο κομμάτι του να αλλάξουμε τι; Να αλλάξουμε προπονητή; Αφού με τον Κώστα Γιαννακίδη έχουμε κάνει πλάνο τριετίας. Άσχετα αν θα συνεχίσουμε το καλοκαίρι ή όχι, που αυτό είναι κυρίως δική του απόφαση».
Άρα, εδώ μας δίνετε είδηση ότι εσείς θέλετε τον Κώστα και την επόμενη χρονιά;
«Προφανέστατα. Δεν είναι κάτι κρυφό. Όταν ξεκινήσαμε τη χρονιά, το είπαμε και σε συνεντεύξεις και σε κουβέντες, ότι πάμε για πλάνο τριετίας. Δεν γίνεται να αλλάζεις κάθε χρόνο. Όμως, αν ο Κώστας, λόγω της δουλειάς του ή αν έχει ακούσει προτάσεις αλλού, θελήσει να κάνει ένα άλλο βήμα στη ζωή του, θα το συζητήσουμε. Όμως, θα κινηθούμε στο ίδιο μοτίβο. Θα αναζητήσουμε προπονητή με το ίδιο προφίλ, ακόμα κι αν ο Κώστας δεν συνεχίσει».
Πάντως, ήταν ρίσκο να πάρετε έναν προπονητή που δεν είχε δουλέψει στο τοπικό. Δεν είχε εμπειρία, μόνο από ακαδημίες;
«Αυτό ήταν και το κίνητρό μας. Γιατί πολλές φορές το δεδικασμένο δημιουργεί συνήθεια. Και η συνήθεια, ακόμα κι αν είναι λάθος, δεν παύει να γίνεται συνήθεια για κάποιους. Ένας προπονητής που θα πειραματιστεί, που έχει το άγχος της αναγνώρισης, το άγχος να πετύχει στην καθημερινότητά του, δημιουργεί κίνητρο στον εαυτό του.
Οπότε, θεωρώ ότι σωστά κινηθήκαμε στο να βρούμε ένα τέτοιο προφίλ, όπως αυτό του Κώστα Γιαννακίδη. Είναι επιστήμονας σε αυτό που κάνει, ο χαρακτήρας του είναι τρομερός, είναι και πολύ καλός άνθρωπος. τον Εμπιστευτήκαμε, του δώσαμε το ρόστερ, και του δώσαμε σε πολλά πράγματα εν λευκώ διαχείριση.
Δεν λέω ότι ήμασταν αδιάφοροι, ήμασταν εκεί και παρακολουθούσαμε. Και λάθη μπορεί να γίνουν, και έγιναν αγωνιστικά λάθη, ίσως και σε θέματα διαχείρισης.
Αλλά μην ξεχνάς ότι δεν είναι το ίδιο να έχεις ένα πλήρες αγωνιστικό μοντέλο, να πληρώνεις ακόμα και τον 19ο παίκτη της αποστολής σου και το ίδιο να έχεις τις ίδιες απαιτήσεις από παίκτες που το κάνουν για το χωριό τους, αφιερώνουν χρόνο χωρίς να παίρνουν ευρώ. Δεν είναι το ίδιο.
Έχει να κάνει με το πώς όλο αυτό γίνεται ομάδα, οικογένεια, πώς ο στόχος μου γίνεται στόχος και του παίκτη που παίρνει χρήματα για βενζίνες, αλλά και του παίκτη που βάζει από την τσέπη του για να παίξει.
Αυτός είναι δύσκολος συνδυασμός. Και νομίζω ότι είναι λίγες οι ομάδες που το κάνουν σε επίπεδο νομού, από την Α2 μέχρι την Α1. Είναι πολύ δύσκολο να το στήσεις. Πάντα θα έχεις γκρίνιες, εντάσεις, και κάποιος μπορεί να ξεφεύγει. Δεν ξέρω πώς μπορείς να το στήσεις αλλιώς, παρά μόνο σαν το προφίλ του Λίντο ή του ΠΟΗ, που παίζει αποκλειστικά με παιδιά της Ακαδημίας.
Απλά, υπάρχει και μια φιλοδοξία παικτών που πρέπει να βοηθήσεις και να δώσεις κίνητρο σε αυτούς που θέλουν να ανταγωνιστούν, Πρέπει να καλύψεις και αυτούς».
Σε δύο χρόνια, πού βλέπετε τον ΟΦΑ; Πού τον οραματίζεστε, είτε ως πρόεδρος είτε γενικά ως συμβούλιο, αφού μιλάτε για ένα πλάνο τριετίας;
«Αυτό που έχουμε ως όραμα, είτε είμαι εγώ στο διοικητικό συμβούλιο είτε όχι, αυτό που θα ήθελα για την ομάδα, το όνειρό μου, είναι να είναι στην Α1. Να έχει ακαδημίες με αρκετά παιδιά, γιατί όσο πιο πολλά παιδιά έχεις, τόσο πιο εύκολο είναι να υπάρχει ανταγωνισμός και τα παιδιά να αυτοβελτιώνονται.
Είμαστε μια κοινωνία που η στόχευση δεν γίνεται μόνο με βάση το Αρκαλοχώρι όπως είναι σήμερα. Η στόχευση γίνεται και με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Κακά τα ψέματα, έρχεται ένα αεροδρόμιο στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με τη μελέτη του Υπουργείου, ο πληθυσμός του Αρκαλοχωρίου και του Δήμου Μινώα προβλέπεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2031.
Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να έχεις προσαρμοστεί στα δεδομένα. Οπότε, το Αρκαλοχώρι, όπως είναι τώρα, πρέπει να γίνει μια «ποδοσφαιρομάνα».
Ο ΟΦΑ να είναι μια ομάδα παραγωγής ταλέντων, μια περιφερειακή δύναμη ποδοσφαίρου στην περιοχή, που με την αύξηση του πληθυσμού θα αναπτυχθεί.
Δεν μπορούσαμε να μείνουμε πίσω στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ο σχεδιασμός δεν γίνεται μόνο για το τώρα, αλλά και μακροπρόθεσμα, ενόψει της αύξησης του πληθυσμού, του αεροδρομίου, των νέων αναγκών που θα δημιουργηθούν στην περιοχή».
Και είναι και τα 65 χρόνια της ομάδας, όπως μας είπες. Είναι αυτός ο στόχος, το όνειρό σας. Ετοιμάζετε κάποιες εκδηλώσεις, happenings για τα 65 χρόνια; Θέλεις να μας πεις κάτι γι’ αυτό; Και γενικά, τι θέλει ο ΟΦΑ να κάνει στα 65 του χρόνια;
«Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας σχεδιασμός, που για να υλοποιηθεί θα πρέπει να συμφωνήσει και το νέο διοικητικό συμβούλιο. Η ομάδα, επίσημα το 2025, κλείνει 65 χρόνια ιστορίας.
Έχουμε συζητήσει και με τον Δήμαρχο για τις επικείμενες εκδηλώσεις. Αυτό που κοιτάμε τώρα είναι να κάνουμε τις εκλογές μας και, με το νέο διοικητικό συμβούλιο, μέσα στο καλοκαίρι ή το αργότερο τον Σεπτέμβριο, να διοργανώσουμε εκδηλώσεις που θα είναι ένα δείγμα του μέλλοντος, αλλά ταυτόχρονα και μια αναγνώριση του παρελθόντος και της ιστορίας της ομάδας.
Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να αναγνωριστούν και οι παράγοντες του παρελθόντος της ομάδας, που έχουν αφιερώσει χρήμα, χρόνο, αίμα και ιδρώτα, ώστε εγώ σήμερα να είμαι άνετος και να δίνω συνέντευξη για την ομάδα του χωριού μου.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Θα ήθελα ένα παιδί στην Ακαδημία να γνωρίζει το παρελθόν, την ιστορία της ομάδας, να ξέρει ότι αυτό το σήμα που φοράει έχει μια δυναμική, γιατί έχει μια ιστορία πίσω του και εκπροσωπεί ψυχές, ζωές ανθρώπων που έχουν περάσει από αυτόν τον χώρο».
Κάντε μας ένα σχόλιο για τη γυναικεία ομάδα που δημιουργήθηκε πριν λίγους μήνες. Νομίζω δεν είναι κάτι που συνηθίζεται ιδιαίτερα στο Ηράκλειο;
«Όχι, υπήρχε ενδιαφέρον. Υπήρχε ενδιαφέρον από κοριτσάκια της περιοχής μας που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο. Ανταποκριθήκαμε σε αυτό το ενδιαφέρον. Γι’ αυτό επιστρατεύσαμε την Ελένη Σαρόγλου, που έχει σταματήσει την διαιτησία, για να δημιουργήσουμε αυτό το τμήμα.
Το δημιουργήσαμε, και αν μπορούμε να το επεκτείνουμε ή να το αναβαθμίσουμε, θα το κάνουμε. Δεν είναι μόνο αυτό το τμήμα. Βλέπεις τις ανάγκες.
Βλέπεις τα παιδιά πώς είναι στα τάμπλετ, στις οθόνες του υπολογιστή συνέχεια. Οπότε, αυτό που κάνουμε εμείς που ασχολούμαστε με τα ομαδικά αθλήματα είναι πραγματικά σημαντικό. Το παιδί αφιερώνει εποικοδομητικό χρόνο έξω, χρόνο κοινωνικοποίησης μέσω του αθλητισμού.
Είναι μια διέξοδος, και στο Αρκαλοχώρι ο αθλητισμός έχει την ομάδα μπάσκετ, τον στίβο, και πλέον το ποδόσφαιρο. Εμείς ήμασταν από τις τελευταίες φουρνιές της αλάνας – είμαι γεννημένος το 1989 – Μπορεί να μην υπάρχει πια αλάνα, γιατί υπάρχει ένας υπερπροστατευτισμός, δικαίως ή αδίκως, για τα παιδιά.
Ως πατέρας πια, θα πω δικαίως . Παλιότερα θα έλεγα αδίκως, αλλά είναι μια καλή, προστατευμένη διέξοδος το να παίζει ένα παιδί ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή να είναι στο στίβο».
Ένα δικό σου μήνυμα στον κόσμο του Αρκαλοχωρίου, στους ανθρώπους που είπες ότι περιμένεις να ασχοληθούν, στους νέους, στον απλό κόσμο, στους γονείς της Ακαδημίας;
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους είναι κοντά στην ομάδα, γιατί χωρίς τη συνδρομή όλων αυτών που ανέφερες δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε αυτά που έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα. Θέλω να πω, όμως, ότι μπορεί να έχουμε κερδίσει κάποιους στόχους αυτή τη στιγμή, αλλά το δάσος είναι μεγάλο και αυτό πρέπει να είναι άγχος όλων όσων συμμετέχουν στο οικοδόμημα που λέγεται Όμιλος Φιλάθλων Αρκαλοχωρίου.
Θέλω να κάνω ένα κάλεσμα να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις, στις εκλογές, να υπάρξει ενδιαφέρον ώστε να οργανωθεί και να δομηθεί το νέο διοικητικό συμβούλιο με πολύ όρεξη για δουλειά, είτε συμμετέχω εγώ σε αυτό είτε όχι,
Θεωρώ ότι το Αρκαλοχώρι έχει ιστορία και παρόν, και πρέπει να έχει και μέλλον. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το μέλλον, γιατί τα καλά ακόμα δεν έχουν φανεί, τα καλυτέρα έρχονται».
Για το κλείσιμο, ένα σχόλιο για το κυριακάτικο παιχνίδι με τα Δειλινά. Ένα παιχνίδι που στον πρώτο γύρο δεν είχε πάει καλά, που είχε λήξει 8-0, με κάποιες εντάσεις επίσης. Πώς προσεγγίζετε αυτό το παιχνίδι; Πώς το περιμένετε;
«Οι βλέψεις των Δειλινών είναι διαφορετικές από τις δικές μας. Τα Δειλινά, έχουν κάνει μία ομάδα αρκετά δυνατή με παίκτες οι οποίοι έχουν μαζευτεί από όλο το Ηράκλειο. Νομίζω πως πληρώνονται μέχρι και τα δοκάρια εκεί. Έχουν άλλο στόχο, άλλη λογική. Σίγουρα μας πλήγωσε το ματς του πρώτου γύρου και θέλω να πιστεύω πως αυτό δίνει ένα κίνητρο για τους δικούς μου παίκτες, ώστε να δώσουν απαντήσεις.
Θεωρώ όμως επίσης πως είναι ένα ματς ψυχολογίας που γίνεται στην έδρα μας και δεν μπορώ να αρνηθώ πως μία νίκη σε αυτό το ματς θα κρατήσει το χαμόγελο στα αυτιά μας μέχρι και τον Αύγουστο.
Σε περίπτωση πάντως που το ματς δεν πάει καλά να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σου στείλω την άλλη βδομάδα για να ανεβάσεις, πόσα κιλά έχασα το τελευταίο μήνα ώστε να μου φτιάξεις την εικόνα…..χαχαχχαχα».
Google News
Facebook
Instagram
Twitter
