Εννέα χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του Απόστολου Παπουτσάκη, τον άνθρωπο που άφησε το στίγμα του τόσο στον Εργοτέλη, όσο και στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ξημέρωμα της 23ης Ιουλίου 2012, ήταν ένα άλλο, διαφορετικό, δυστυχώς ζοφερό για τον Εργοτέλη, ο οποίος αποχαιρετούσε τον Απόστολο Παπουτσάκη, τον σύγχρονο ηγέτη του, ο οποίος τόσο πρόωρα και αδόκητα έφυγε από τη ζωή. Τον άνθρωπο ο οποίος όσο «αθόρυβα» μπήκε στην καθημερινότητα της κρητικής ομάδας αλλά και του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο έντονα την έζησε και άφησε ανεξίτηλη τη θύμησή του.
Ένας άνθρωπος ο οποίος μολονότι είχε δημιουργήσει τότε τη δική του ξεχωριστή και επιτυχημένη επαγγελματική πορεία έγινε ευρύτερα γνωστός, χάρη στην ενασχόλησή του με τον Εργοτέλη. Όταν οι κ.κ. Σουλτάτος και Τζώρτζογλου «ανακάλυψαν» τον Απόστολο Παπουτσάκη και τον έπεισαν να ασχοληθεί με τα διοικητικά της Κρητικής ομάδας, λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν ο απόλυτος καπετάνιος του συλλόγου, με τη ξεχωριστή του παρουσία…
Από τα πρώτα χρόνια του στην ηγεσία του Εργοτέλη ο Απόστολος Παπουτσάκης άρχισε να δείχνει πως η φιλοσοφία του είναι εντελώς διαφορετική από τους συναδέλφους του ιδιοκτήτες άλλων ΠΑΕ. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, λιγομίλητος, έμοιαζε περισσότερο με τον «καλό θείο» και λιγότερο με τον μεγαλοπαράγοντα που «έτρεμαν» τα τρωκτικά του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάτι που ήταν επιλογή του, καθώς θεωρούσε πως με το γλυκό μπορείς να κερδίσεις περισσότερα από ότι με το άγριο, ενώ περισσότερο ήθελε να εμπνέει σεβασμό, παρά φόβο.
Δεν ήταν όμως και λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την ξεχωριστή παρουσία του Απόστολου Παπουτσάκη. Ο ίδιος περισσότερο έδειχνε πως «θέλει» να παριστάνει τον μαλθακό άνθρωπο που μπορεί να «γελάσει» κάποιος, παρά του ότι ήταν. Τουναντίον! Άνθρωπος της «πιάτσας», αυτοδημιούργητος που ξεκίνησε από χαμηλά για να φτάσει να ηγείται μιας μεγάλης εταιρείας, κοντολογίς άνθρωπος που δεν μπορεί να τον «γελάσει» εύκολα κανείς…
Για το λόγο αυτό και βλέποντας πως οι περισσότεροι (όχι όμως όλοι, καθώς είχε δίπλα του και ανθρώπους-στηρίγματα όπου τον βοηθούσαν με ανιδιοτέλεια) ότι έκαναν το έκαναν προς ίδιο όφελος, άρχισε να συγκεντρώνει πάνω του όλο και περισσότερες αρμοδιότητες, όλο και περισσότερες ευθύνες, θέλοντας να μην δίνει περιθώριο δράσης σε διάφορους σφουγγοκωλάριους. Το έκανε όμως σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα ακόμα και αυτοί που πραγματικά και χωρίς να αποζητούν κανένα προσωπικό όφελος, ήθελαν να τον βοηθούν, να νιώθουν παραγκωνισμένοι…
Η πορεία που κατέγραψαν μετά το θάνατό του, τόσο η εταιρεία που ηγούταν η «Διεθνής Ένωσις», όσο και ο Εργοτέλης, καταμαρτυρεί πόσο στοίχισε η απώλεια του «παππού» όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, όχι φυσικά λόγω της ηλικίας του, καθώς ήταν νεότατος, όσο της συμπάθειας που εξέπεμπε.