Κ. Γιαννούλης: «Πρώτη φορά κοίταζα το ρολόι 40 φορές – Ήθελα να σταματήσω σε μια μεγάλη ομάδα όπως τον ΟΦΗ»

Ο Κώστας Γιαννούλης μίλησε στο podcast «Κουβέντα στο ΠΙ & ΦΙ» για το πως βίωσε το αντίο του και αποκαλύπτει τον ξεχωριστό λόγο για τον οποίο αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια…

Για το αν έχει συνειδητοποιήσει πως έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο: «Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Πριν από λίγο, πήραμε ένα μήνυμα στο γκρουπ της ομάδας πως ξεκινάμε προετοιμασία στις 28 Ιουνίου και εγώ νομίζω πως θα ξεκινήσω. Μάλλον πρέπει να βγω από το γκρουπ. Δεν το έχω καταλάβει ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα το συνειδητοποιήσω όταν θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Τώρα αυτή τη στιγμή τελείωσε η χρονιά, πλησιάζει το καλοκαίρι, θα ξεκινήσω τις διακοπές, να δω τους φίλους μου και κάπως ξεχνιέσαι και είναι πολύ εύκολο όταν περάσει ο καιρός. Αλλά πιστεύω, πως θα το καταλάβω καλύτερα τον Σεπτέμβριο».

Για το αν ήταν κάτι που το σκεφτόταν από τον Ιανουάριο: «Το δούλευα όλο αυτό κατά την διάρκεια της χρονιάς. Ήθελα να δω κατά πόσο θα παίξω και θα είμαι ενεργός αγωνιστικά. Για διάφορους λόγους δεν ήμουνα, με αλλαγές προπονητών και με όλα αυτά. Από τον Ιανουάριο που κατάλαβα πως δεν θα έχω μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ήθελα και πήρα την απόφαση το καλοκαίρι να σταματήσω. Γιατί ήθελα να σταματήσω σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο ΟΦΗ, μια ομάδα στην οποία είμαι πεντέμισι χρόνια, τα οποία είναι τα περισσότερα χρόνια της ποδοσφαιρικής μου καριέρας και ήθελα να σταματήσω με τον τρόπο που έγινε πριν λίγες ημέρες».

Για το αν θα μπορούσε να συνεχίσει: «Ναι με άκουγε το σώμα πως μπορώ να συνεχίσω. Δεν ισχύει αυτό πως το μυαλό θέλει, αλλά το σώμα δεν μπορεί. Σίγουρα μπορούσα να συνεχίσω με μια καλή προετοιμασία. Να βοηθήσω αν γίνεται για όλο το πρωτάθλημα, αν γινόταν να δώσω ακόμα και 15 παιχνίδια. Προτίμησα όμως να σταματήσω φέτος, γιατί θα ήταν ακόμα δύσκολο τη νέα χρονιά και νομίζω πως πήρα την σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή».

Για το πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση να σταματήσει και αν υπήρξε ένα πρόσωπο από το οικογενειακό του περιβάλλον, που του είπε αν θέλει να συνεχίσει ή όχι: «Την τελευταία κουβέντα μου την είπε ο αδερφός μου. Έχουμε πολύ καλή επαφή και μιλάμε συνέχεια. Μου είπε να κάνω αυτό που αισθάνομαι και αυτό που νιώθω. Έτοιμος δεν θα είσαι ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο. Γιατί δεν είναι μόνο το επαγγελματικό, αλλά και τα τόσο χρόνια που παίζεις. Δεν είσαι έτοιμος.

Όπως δεν είσαι έτοιμος και να γίνεις πατέρας. Με τον αδερφό μου μίλησα και μου είπε να κάνω αυτό που νιώθω. Πραγματικά πιστεύω πως έκανα αυτό που ένιωσα. Είναι δύσκολο κάτι που φάνηκε κιόλας. Γιατί όσο και να το έχω δουλέψει στο μυαλό μου, η στιγμή που είδα τον Πραξιτέλη Βούρο να περιμένει στην γραμμή ώστε να μπει και εγώ να βγω, εκεί είπα μέσα μου πως τελειώσαμε και άρχισα να κλαίω».

Για το τι πέρασε εκείνη την στιγμή από το μυαλό του: «Αρχικά, δεν πίστευα πως τελείωσε. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω εκείνη την στιγμή τι γίνεται. Ούτε εικόνες είχα, ούτε πολλά πράγματα για να θυμάμαι. Δεν ένιωθα κάτι εκείνη την ώρα. Το μόνο που ήθελα ήταν να κλάψω, για να το βγάλω από μέσα μου. Κυρίως για αυτά που πέρασα, για αυτά που άντεξα και για αυτά που κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, για όλα όσα έζησα και μου βγήκε ως κλάμα.

Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σκέψη. Τότε σε πραγματικό χρόνο ήρθαν οι Καρέλης, Μπουζούκης και Χριστογεώργιος, κάτι το οποίο δεν το θυμόμουνα. Όπως επίσης και το πανό που μου ετοίμαζαν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου. Όλα αυτά δεν τα είδα. Είχα τόση θολούρα μέσα μου, που δεν τα έβλεπα όλα αυτά».

Για το πόσο δύσκολο ήταν να μείνει συγκεντρωμένος στο παιχνίδι μετά από όλα αυτά: «Ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είχα και πολύ άγχος η αλήθεια είναι. Μετά από πολλά χρόνια μπορώ να πω. Γιατί ήταν ένα παιχνίδι χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον. Αγχώθηκα όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και για πρώτη φορά στην καριέρα μου, κοίταξα το ρολόι πάνω από 40 φορές μέχρι να βγω. Πολλές φορές μπορεί να χανόμουν και στο ματς, αλλά να μην το ένιωθα. Δεν μπόρεσα να το ζήσω τόσο πολύ αγωνιστικά, γιατί ήξερα πως θα βγω».

Για το αν ήθελε να φτάσει η στιγμή της αλλαγή του ή όχι: «Όχι. Πολλές φορές έλεγα πως θέλω να παίξω. Σε μια στιγμή σκέφτηκα, να του πω να βγω στο 85′. Αλλά μέσα μου είπα, πως δεν θα αλλάξει κάτι. Είτε βγω στο 55′, είτε στο 85’».

Για το πόσο σημαντικό ήταν που βρισκόταν στο γήπεδο τα παιδιά του και η οικογένεια του: «Αυτές οι εικόνες δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Τις έχω βάλει μέσα στο μυαλό μου και στη καρδιά μου. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες και βίντεο, που θα έχω να τα θυμάμαι αργότερα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο ποδοσφαιρικό τέλος. Για την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, γιατί είναι πολύ σημαντικό αυτό που έχεις για τα παιδιά. Εμένα τουλάχιστον η κόρη μου η μεγάλη καταλαβαίνει τι γίνεται εκείνη τη στιγμή. Ήταν τρομερό συναίσθημα και εύχομαι να το ζήσουν και να το περάσουν και άλλοι ποδοσφαιριστές. Γιατί μερικοί κάνουν παιδί μικροί και άλλοι μεγάλοι. Αλλά είναι ωραίο όταν θα σταματήσεις, να βλέπεις την οικογένεια σου και να σε χειροκροτεί στο ποδοσφαιρικό σου αντίο».

Για το αν ο αδερφός του ο Δημήτρης έχει γίνει το δικό του ίνδαλμα: «Επειδή έχουμε και οκτώ χρόνια διαφορά, είχε περισσότερο ταλέντο απ’ ότι εγώ, Κάτι που το έλεγα, πως θα παίξει μεγαλύτερη μπάλα από εμένα. Φαινόταν πως είχε τα στοιχεία. Το αν θα έπαιζε αυτό το κατάφερε μόνος του. Από κει και πέρα, μόνος του μπήκε στον δρόμο της εργατικότητας και ήθελε να δουλέψει ώστε να φτάσει πιο ψηλά. Κάποια στιγμή, η αλήθεια είναι πως με ξεπέρασε. Σίγουρα, δεν μπορώ να τον συμβουλέψω όπως το έκανα πιο παλιά, γιατί είναι σε άλλο επίπεδο, σε ένα πολύ καλό πρωτάθλημα και έχει πολλές εμπειρίες. Κυρίως εγώ προσπαθώ να τον βοηθήσω στο ψυχολογικό κομμάτι. Είμαι χαρούμενος γιατί τα κατάφερε, με άκουσε, ήταν συνεσταλμένο παιδί και αυτό φαίνεται από την πορεία του».

Για το τι θαυμάζει περισσότερο σε αυτόν: «Αν και έχει φτάσει σε ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο, δεν έχει αλλάξει καθόλου ο χαρακτήρας του. Από τα αγωνιστικά του στοιχεία, μου αρέσει η τεχνική που έχει. Μπορεί αν είχα την σέντρα του, να έπαιζα σε υψηλότερο επίπεδο».