Τέλος εποχής για τον μεγάλο Φραγκουλάκη – Το συγκλονιστικό του αντίο στο ποδόσφαιρο!

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν! Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Μιχάλη Φραγκουλάκη, ο οποίος ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση…

Ο έμπειρος επιτελικός μέσος λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό του Ηροδότου από τον μεγάλο τελικό (5-3 στα πέναλτι κέρδισε ο ΠΟΑ) μέσα από τα social media ανακοίνωσε το φινάλε της καριέρας του μετά από 34 ολόκληρα χρόνια…

Ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει ποδόσφαιρο και τα κατάφερε, αφού έπαιξε στο κορυφαίο ελληνικό επίπεδο,  πλέον έφτασε στο τέλος μιας πλούσιας καριέρας αποχαιρετώντας τους αγωνιστικούς χώρους, κάνοντας τα γήπεδα του Ηρακλείου ακόμα φτωχότερα.

Ο Μιχάλης Φραγκουλάκης συγκίνησε με την ανάρτηση του γράφοντας: «1990-2024! Έφτασε η ώρα λοιπόν, μετά από 34 χρόνια με μια μπάλα στα πόδια, να πω το αντίο. Αυτό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αντίο που είπα, μετά το μεγάλο αντίο όταν έχασα τη μαμά μου. Έφτασε η ώρα για ένα ακόμα μεγάλο και δύσκολο. Έτσι, τελειώνει μια ζωή γεμάτη μπάλα, γεμάτη πίεση για να πετύχω το όνειρό μου, ένα όνειρο που το κατάφερα και το έκανα πραγματικότητα, να αγωνιστώ στη μεγαλύτερη κατηγορία.

Ένα όνειρο που είχε πολλές δυσκολίες, αμέτρητες στεναχώριες, αλλά και πολλές χαρές. Γνώρισα πολύ κόσμο, έκανα πολλούς φίλους, αλλά και (εχθρούς) μέσα στον αγωνιστικό χώρο λόγω του χαρακτήρα που έβγαζα για το παιχνίδι μου. Ζητάω σε όσους ενόχλησα ένα μεγάλο συγνώμη και να ξέρουν ότι μετά το τέλος του παιχνιδιού ήταν ήδη παρελθόν για εμένα ό,τι γινόταν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αφροδίτη μου που όλα αυτά τα χρόνια μπόρεσε να με ανεχτεί και να δείχνει κατανόηση όταν εγώ έφερνα τα προβλήματα της μπάλας στο σπίτι και τις πανέμορφες κόρες μου που όταν έρχονταν στο γήπεδο ήταν περήφανες για τον μπαμπά τους. 

Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες μου. Ζητάω και σε αυτούς συγνώμη για κάποιες στιγμές που ξέφευγα και να ξέρουν ότι δεν το έκανα για να τους προσβάλλω, ήταν ένας τρόπος (καλός ή κακός) πίεσης από εμένα για το καλύτερο. Δεν μπορώ να ξεχάσω και τις μεγαλύτερες φαν μου, τις αδερφές μου, που ήταν πάντα περήφανες για εμένα. Σας αγαπώ. Γιάννη Τσουδή. 

Ευχαριστώ τον πατέρα μου που μαζί ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, όταν με πήγε για πρώτη φορά στο Βαρδινογιάννειο και μέσα στο αμάξι διαφωνούσαμε, όταν έκανε τον προπονητή και εγώ δεν του έδινα ποτέ το περιθώριο να μου μιλάει για μπάλα. Ένα τελευταίο συγνώμη και ευχαριστώ στους προπονητές που συνεργάστηκα. Σταματώ γεμάτος, αλλά θα μου λείψεις πολύ…»